In januari ben ik begonnen met hardlopen. Nou en, hoor ik je denken, niets bijzonders, toch? Misschien niet. Voor mij wel. Met weinig zelfvertrouwen begon ik aan mijn eerste rondje. Na ongeveer 500 meter (het kan ook iets meer of iets minder zijn geweest) was ik al buiten adem. “Zie nou wel” zei ik tegen mezelf, ik kan dit niet. Maar een ander stemmetje in mijn hoofd antwoordde “tsss! Nu al opgeven?! Watje!” En stug hield ik vol. Langzaam en letterlijk stap voor stap bouwde ik aan mijn conditie. Maar niet alleen maar aan mijn conditie, maar ook het geloof in mezelf, in mijn eigen lichaam kwam met iedere stap meer en meer terug. Zelfvertrouwen wat ik in de afgelopen jaren toch wel verloren was. Maar kijk me nu! Ik loop inmiddels een behoorlijk rondje hard en ik loop as weekend voor de tweede keer mee met een wedstrijd. Hoewel ik er nog lang niet ben, ben ik wel goed op weg! Mijn einddoel om de strongman te kunnen lopen komt steeds een stapje dichterbijš
Recente reacties
chaosblogt op Depressie Odette op Depressie Odette op Sentein Jeroen op Sentein ongerijmd op Dichter ogen
Advertenties
Gaat je lukken!
Al op twitter gezegd en nu ook hier: trots op jou! En je wordt er happy van š
Zes jaar geleden kon ik het einde van de straat niet halen hardlopen; afgelopen zondag mijn vierde officiƫle halve marathon gelopen. Natuurlijk kun je het! Heb vertrouwen in jezelf!