Zie mij

Jij zag een boze mij je zag niet dat ik last had van alle geluiden die ik hoorde, een hond, een vogel, schreeuwende kinderen, gehoest, auto’s, een sirene van een ambulance, het tikken van een klok, het aanslaan van een verwarming, gepraat van mensen, schuiven van stoelen. Jij zag niet hoe dat bij mij binnenkomt. Jij had niet door dat ik niet s’nachts slaap, dat ik pieker over dat er mensen eenzaam zijn, dat ik zie dat er zoveel mensen veroordeeld worden om wie ze zijn, dat me dat bezig houd. Jij had niet door dat het me moeite kost om van a naar b te komen door een drukke stad. Jij zag niet dat ik ondanks alle moeite die ik doe, ik verdrietig ben dat mij de dingen die andere doe, mij zoveel enegie kost dat ik zo moe ben. Jij zag alleen de boze mij die vanwege overprikkeling, uit mij slof schoot.
Jij ziet een persoon die afspraken afzegt op het laatste moment, jij ziet niet dat ik daardoor weer een gevoel van falen ervaar. Jij ziet niet dat ik eigenlijk wel naar die verjaardag, dat ene etentje, die leuke avond uit wilde, maar niet kan. Vanwege dat het me allemaal teveel werd. Jij ziet niet hoe eenzaam ik me daardoor voel. Me zo alleen voel.
Jij ziet iemand die in bed gaat liggen in het weekend. Jij ziet niet hoe moe ik ben, hoe ik op mijn tenen loop om ook mijn huishouden netjes te houden. Om naar die ene ouderavond te gaan. Om voor mijn kinderen gevulde eieren te maken voor dat ene kerstbrunch. Een verjaardag te organiseren, boodschappen te doen in een winkel waarvan de tl lampen knipperen.
Jij ziet mij niet.

Depressie

Een depressie? Ik kon me er niets bij voorstellen. Ik was een sterk onafhankelijk persoon. Een doorzetter een vechter. Ik had een hoop meegemaakt en dat alles maar mooi doorstaan. Ik vroeg niet om hulp en mijn humor was mijn grootste wapen.
Tot vorig jaar november. Ik vond niets meer leuk en alles leek zo vermoeiend. Een reactie op de afgelopen periode dacht ik. Ik had baarmoederhals kanker gehad en was daarna zo snel mogelijk weer aan het werk gegaan. Even iets rustiger aan doen en dan voel ik me snel weer beter was mijn beredenering. Niets was minder waar. De vermoeidheid werd erger en erger. Ik verloor alle interesse in de wereld om me heen. Dingen die ik voorheen leuk vond om te doen leken totaal zinloos. Drukte van het verkeer, geluid, mensen om mee heen, het was ondragelijk. Wanneer de telefoon ging was het opnemen al zo beangstigend dat ik het niet eens meer deed. Waar ik het eerst heerlijk vond om alleen te zijn raakte ik compleet in paniek van het idee om vijf minuten alleen in huis te moeten doorbrengen. Hardlopen? Heerlijk door het bos rennen en de zon of de regen op mijn gezicht voel me niet meer herinneren waarom ik het ooit gedaan had. Ik raakte de totale controle kwijt over mezelf. Er was geen verleden, geen toekomst, alleen het nu, het zwartgallige verdoofde hier en nu. Ik was verlamd kon alleen nog maar liggen in mijn bed. Niet om te slapen, zelfs dat ging niet. Maar om gewoon maar te liggen en te huilen. Hoe ik op moest staan, ik wist het niet meer. Het dekbed terugslaan? Onmogelijk, het dekbed was te zwaar, mijn armen en de rest van mijn lichaam leken niet bij mijn te horen. Ik bestond enkel en alleen nog uit een hoofd, uit gedachten die uitzichtloos waren. Geen perspectief, helemaal niets. Het formuleren van die gedachten, van wat er in mij omging, zelfs dat lukte niet. Praten, het vormen van woorden, ik was het kwijt. Mijn dieptepunt bereikte ik op tien april toen ik na een overdosis medicatie op de IC terecht kwam. Ik werd aangemeld bij een intensieve dagbehandeling. De eerste weken was het al een hele overwinning om daar aanwezig te zijn. Na een week of drie kwamen er weer woorden op in mijn hoofd, die zich langzaamaan tot zinnen gingen vormen. Het eten werd makkelijker, ik begon de verhalen op Facebook van de trail runners weer te lezen en begon weer te schrijven. Maar zelf hardlopen? Nee, dat was nog te confronterend. Ik had al bijna een jaar niet meer gelopen. Dat voelde als falen. Wel was ik weer aan het fietsen op mijn racefiets. Samen met mijn partner. Alleen durfde ik nog niet. Ik deed nog niets alleen. Tot een paar weken geleden. Ineens had ik zin om alleen ergens heen te rijden, ik ben alleen in de auto gestapt en naar een goede vriend gereden. Dat voelde als een echte overwinning. Toen ik zin had om te fietsen en mijn partner niet thuis was om met me mee te gaan heb ik zelf mijn racefiets gepakt en ben gaan fietsen. Tijdens het fietsen begon ik na te denken om weer eens te gaan hardlopen. Zou ik het nog kunnen? Zou ik het weer net zo fijn vinden? De volgende dag heb ik mijn stoute (north face) schoenen aangetrokken en ben gaan lopen. Het gevoel dat ik toen kreeg… Ik schoot vol emotie, ik vond het heerlijk, wat had ik dit gemist! Ik heb gelopen terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. En morgen, morgen loop ik de wisenttrail. Geen lange afstand zoals ik vorig jaar deed en kon, Nee, dat lukt nog niet. (En hoewel dat toch even een dingetje was) loop ik morgen maar tien kilometer. Ik besef wel dat deze tien kilometer van waar ik vandaan kom, ik nu net zo trots kan zijn als toen ik mijn eerste marathon afstand liep.

Sentein

Het is een uur of 6 wanneer ik langzaamaan wakker word. Een fluit concert van verschillende vogels is hoorbaar in de knusse, eenvoudige maar praktische blokhut. Ik sta op en loop naar buiten om van de mooie omgeving te genieten. Ook vandaag beloofd een  warme zonnige dag te worden hier in de Pyreneeën. Ik zet koffie voor het ontbijt en maak thee voor onderweg. Rob vult de veldflessen, ik pak mijn dagrugzak in en ruim de blokhut op. Vandaag zullen we niet ver lopen en de dag zal voornamelijk bestaan uit het onderzoeken, bekijken en genieten van deze omgeving. We willen een wandelroute lopen van ongeveer 20 km. Vanaf het gehucht Eylie volgen we de GR10 route die via de oude vervallen mijngebouwen van Bentailou naar de serre d’ Araing loopt. Het is een mooie route met een steeds afwisselend landschap.

We lopen door een bijna sprookjesachtig loofbos langs een beek die met dit warme weer voor verkoeling zorgt doordat wij onze buffs er in dopen om ze daarna heerlijk in onze hals te kunnen leggen.

Later gaat het landschap over in een open bergweide afgewisseld met bomen en een beekje. We besluiten hier te pauzeren om wat te eten, te drinken en te genieten van al het moois om ons heen.

Het is ook hier dat ik weet, voel en besef dat ik het meest gelukkig ben het meest op mijn gemak ben wanneer ik rond trek. Met een minimale hoeveelheid aan bezittingen, rondreizen. Kijken, voelen, ruiken, ontdekken. Genieten van onze mooie diverse planeet. Alle schoonheid die het te bieden heeft. De mensen met alle verschillende culturen, de natuur de vrijheid om te kunnen gaan. Dan ben ik op mijn plek. Met mijn rugzak, meer heb ik niet nodig.

Vervlogen kindertijd

Lang vergeten schommel beweegt zachtjes in de wind een lang vergeten schommel van een al lang vergeten kind.

Dichter ogen

Ik kijk met dichter ogen
Ik kijk met dichter ogen
naar wat zich zo beschouwen laat
en zienderogen vind ik woorden
verrijkt en verarmd, bekoring
en zwakheid onze rode draad
Ik leg mijn hand in leegte
open ruimte die gevuld mij staat
en voel hoe gehavend nog de zijne
geliefd aanvaardend, schijnen
en zwakheid onze rode draad
Ik schrijf mijn zin in stilte
spreek mijn hart aan die verstaat
en weet me beluisterd en gelezen
ontluiker, schrijver wil hij wezen
en zwakheid onze rode draad
,

Haiku:

Zilverdraden in
donker gesponnen glanzen
in het ochtendlicht

De echo van het
verleden zachtjes hoorbaar
in het hier en nu

Lichtjes blozend laat
het blad zich vallen op de
geurende aarde

Het safaripark
Hij opende zijn zakje
chips met zijn tanden

Hij deed aan judo
Zodat hij werd vastgepakt
elke week een uur

Oorverdovende
stilte overvalt de nacht
na een onweersbui

Verhalen

Als ik mijn ogen dicht doe
zie ik verhalen die ik zelf niet ken

Over draken die vliegen en duikvluchten door de lucht
Over indianen die wonen bij een meer
Over hoge kille bergen
en blauwe sneeuw

Mijn hoofd is altijd vol vol verhalen en beelden
En wanneer ik slaap slaapt mijn hoofd niet mee

Daarbinnen wil ik wonen
daar bij al mijn dromen.

Hardlopen

In januari ben ik begonnen met hardlopen. Nou en, hoor ik je denken, niets bijzonders, toch? Misschien niet. Voor mij wel. Met weinig zelfvertrouwen begon ik aan mijn eerste rondje. Na ongeveer 500 meter (het kan ook iets meer of iets minder zijn geweest) was ik al buiten adem. “Zie nou wel” zei ik tegen mezelf, ik kan dit niet. Maar een ander stemmetje in mijn hoofd antwoordde “tsss! Nu al opgeven?! Watje!” En stug hield ik vol. Langzaam en letterlijk stap voor stap bouwde ik aan mijn conditie. Maar niet alleen maar aan mijn conditie, maar ook het geloof in mezelf, in mijn eigen lichaam kwam met iedere stap meer en meer terug. Zelfvertrouwen wat ik in de afgelopen jaren toch wel verloren was. Maar kijk me nu! Ik loop inmiddels een behoorlijk rondje hard en ik loop as weekend voor de tweede keer mee met een wedstrijd. Hoewel ik er nog lang niet ben, ben ik wel goed op weg! Mijn einddoel om de strongman te kunnen lopen komt steeds een stapje dichterbij😃

Vrijheid en vragen

Dodenherdenking, bevrijdingsdag, het is weer bijna 4-5 mei. 

Elk jaar leer ik mijn kinderen wat er allemaal gebeurd is tijdens de tweede Wereldoorlog. Ik neem ze mee naar het bevrijdingsmuseum, lees samen met ze over oa Anne Frank, bekijk films, we bezoeken Westerbork…. En elk jaar naarmate ze ouder worden komen er meer vragen vanaf hun kant. Vragen die ik zelf niet kan beantwoorden. Vragen die ook bij mij elk jaar meer en meer “blijven hangen.” Elk jaar meer besef van de enorme omvang die de oorlog had. Elk jaar steeds meer doordrongen van de gruwel heden die zich hebben afgespeeld. Want hoeveel is nou 72 miljoen? Dat het veel is dat weet je als kind wel. Mijn jongste dochter, 7 jaar, weet heel goed dat 72 miljoen doden heel veel is. Maar hoeveel het nou werkelijk is, dat besef je je later wanneer je ouder word. We vertellen onze kinderen dat die oorlog verschrikkelijk was. We vertellen het ze zodat het nooit vergeten word. We vertellen onze kinderen over deze oorlog zodat de geschiedenis zich nooit herhaalt. Maar is dat ook echt zo? Beseffen we ons wel goed genoeg wat vrijheid inhoud? Vrijheid voor iedereen? Ongeacht seksuele voorkeur, geloof, ras, politieke overtuigingen? Kijk naar het nieuws, luister naar mensen in de politiek, ja zelfs in onze politiek… Is iedereen vrij? En wat is die vrijheid? “Zomaar wat vragen van de talloze vragen die ik, maar ook mijn kinderen mij stellen.  

Ontdekkingsreizigers in de polder

Sloten die als grote rivieren het land
doorkruisen
Die moet je nemen met pantersprongen! We landen op te weinig grond met te veel water zodat onze voeten sponsden. Toen maakte we een pijl en boog en rookte we rietsigaren, verborgen ons in de jungleboom en schoten op konijnen.
Even bij het vuur samen fantasoferenen, schreven we in ons vindingsboek. Een wedstrijd omlaagachterstevorenhuppeld, we waren even snel, schopte we de zon over de rand van het land en gingen we kleddervies en moegestreden alle durf opgemaakt, weer naar huis.